معلمان اگر نماینده مجلس شوند، باز هم مشکل حل نمی‌شود!

ابراهیم سحرخیز*
به تازگی در شبکه‌های اجتماعی، مطلبی به نقل از دکتر فانی، وزیر پیشین آموزش‌وپرورش، خطاب به معلمانی که سودای رسیدن به صندلی‌های سبز مجلس را در سر دارند نظرم را جلب کرد. وی در آن یادداشت پیشاپیش از معلمان راه‌یافته به مجلس آینده، خواسته بود که همت و حمیت به خرج دهند و آموزش‌وپرورش را از وضعیت نابسامان کنونی نجات دهند.

همچنین نمایندگان احتمالی آینده باید در پرداختن به مسائلی مانند تکریم معلم، عدالت آموزشی، واقعی کردن سهم آموزش‌وپرورش از بودجه عمومی دولت و مدیریت بر منابع انسانی آن با هدف مهیا شدن فضا برای شایسته‌گزینی و توانمند‌سازی حرفه‌ای در فرآیند تامین، تربیت، جذب ‌و به‌کارگیری معلمان، پیشگام باشند. این در حالی است که به نظرم چنین امری هیچگاه اعمال نشده و در آینده هم نخواهد شد، چرا‌که در این چند سال معلمان زیادی به مجلس راه یافتند، اما نه تنها برای معلم، قدم از قدم برنداشتند، بلکه زبان به کام کشیدند و حتی از یک تذکر دو‌دقیقه‌ای پشت میکروفن مجلس خطاب به مقامات هم دریغ کردند.
متاسفانه در اغلب دوره‌ها، به‌رغم راه‌یابی شمار قابل اعتنایی از معلمان به مجلس، باد موافقی که پیشران آموزش‌وپرورش به ساحل نجات و آرامش باشد تاکنون وزیدن نگرفته است. ناگفته نماند گره کور آموزش‌وپرورش علاوه بر تلاش جمعی معلمان آزاده راه‌یافته به مجلس مستلزم جانبداری تمام‌قد دولت و شخص رییس‌جمهوری از جایگاه واقعی آموزش‌وپرورش در جغرافیای توسعه کشور است. بنابراین تا زمانی که دولت با اسم رمز مردمی‌سازی، با متراکم کردن کلاس‌ها در مدارس دولتی، از کوچ‌ دسته‌جمعی دانش‌آموزان به مدارس غیردولتی استقبال کند یا به دنبال مفر و بهانه‌ای برای تئوریزه کردن آموزش‌وپرورش پته‌ای در قالب یارانه بگردد مطمئن باشید که به دست این معلمان تازه راه‌یافته به مجلس، آبی برای آموزش‌وپرورش گرم نخواهد شد؛ کما‌اینکه تاکنون هم گرم نشده است. خواه این جماعت با پرچم تدبیر و امید‌، صدای ملت یا امثال آن به مجلس راه یافته باشند، خواه ذیل عنوان پر‌طمطراق شورای ائتلاف نیروهای انقلاب اسلامی دسته‌بندی شوند. اگرچه در لیست ۳۰‌نفره این شورا در تهران گویا تنها صنفی که نماینده ندارد معلمان‌اند و بس!
آموزش‌وپرورش علاوه بر بهره‌گیری از حمایت‌های قانونی لازم از سوی مجلس‌، نیازمند نمایندگانی است که دندان طمع را کنده و به جای راضی شدن به چند جابه‌جایی بی‌ارزش در ادارات آموزش‌وپرورش حوزه انتخابیه خود هنگام رای اعتماد به وزیر پیشنهادی‌، قبل از آنکه مرعوب و مبهوت اکثریت حاکم در مجلس‌، جناح یا دار‌و‌دسته منسوب به خود‌، فشار کانون‌های قدرت یا توصیه‌های این و آن باشند داشتن تخصص، تجربه‌، توانمندی و میزان مقبولیت وزیر پیشنهادی در جمع میلیونی معلمان را تنها محک و میزان متقن برای رای اعتماد به او بدانند؛ اتفاق ناگواری که در دولت سیزدهم باعث شد تا ضعیف‌ترین مدیران در صد سال اخیر بر صندلی صدارت بنشینند.
وزیر باید به جای نگران شدن از عزل‌، استعفا یا استیضاح‌، این قدرت را داشته باشد تا روسای قوای مقننه و مجریه را مجاب کند، وگرنه در شرایطی که رقم هزینه ماهانه برای سبد معیشت خانوار براساس نرخ تورم کنونی به حدود ۲۳ میلیون تومان رسیده است چگونه می‌توان انتظار داشت میانگین پرداختی به معلمان پانزده میلیون تومان باشد؟!
چگونه می‌توان داعیه حمایت از مدارس دولتی را داشت، در حالی که آموزش‌وپرورش برای پرداخت حقوق ماهیانه همان معلمانی که بار ناشی از کمبود بیش از ۲۵۰ هزار معلم دیگر را بر دوش کشیده‌اند مجبورند ‌ هر ماه کاسه چه‌کنم! چه‌کنم‌! به دست بگیرد. سخنگوی وزارتخانه پس از واریز شدن حقوق معلمان در واپسین دقایق روز پایانی ماه‌، سجده شکر به‌جا آورده و از معاون اول به خاطر این لطف و مرحمت‌، هزار بار تشکر می‌کند. آموزش‌وپرورش در کنار طرح مطالبات قانونی خود، نیازمند وزیری شجاع، قاطع و با‌عرضه است که پس از انقلاب و بعد از شهیدان رجایی و باهنر‌، تنها دو وزیر از این ویژگی برخوردار بودند و بس‌! بنابراین راه یافتن معلمان در مجلس گرهی از مشکلات باز نمی‌کند.
* معاون اسبق آموزش متوسطه
وزارت آموزش‌وپرورش ‌