سیاستمداران شجاع و صادق باشند

نادر کریمی جونی- کسانی که سال‌ها از ضرورت افزایش قیمت بنزین سخن گفته بودند و دائم دولت‌ و نهادهای دولتی را به خاطر ریختن بنزین ارزان در حلقوم خودروهای نه‌چندان باکیفیت داخلی سرزنش می‌کردند، اکنون یکی‌یکی از برعهده گرفتن مسوولیت این تصمیم طفره می‌روند و با بیان اینکه در تصمیم‌سازی، تصمیم‌گیری، شیوه اجرا و… دیدگاه‌ها و ملاحظات‌شان رعایت نشده، تلاش می‌کنند خود را از پیامدهای این تصمیم و تخریب‌های آن مصون نگه دارند.تقریبا همه کسانی که در دستگاه‌های دولتی مدیریت ارشد را بر عهده داشته یا در جریان تصمیم‌های ملی بوده‌اند می‌توانند درک کنند که افزایش قیمت چه نتایج و پیامدهایی دارد و چگونه بر ساخت اقتصاد کشور تاثیر می‌گذارد. از این بابت پنهان شدن پشت دیگران و مبرا ساختن خود از مسوولیت‌ها و پیامدهای افزایش قیمت بنزین از سوی مقامات کشور، مدیران و یا چهره‌های شاخص بخش‌های حکومتی و غیرحکومتی چندان قانع‌کننده نیست. چه اگر افرادی که در سطح کلان تصمیم می‌گیرند نه فقط خود در جایگاه شهروند با موقعیت‌ها و رویدادهای اقتصادی- اجتماعی درگیر هستند بلکه از طریق اطرافیان خود اوضاع و بازخورد تصمیم‌ها را دریافت می‌کنند و می‌توانند پیش از اتخاذ تصمیم، نتایج احتمالی و واکنش‌های مردمی به این تصمیم را پیش‌بینی کنند.برای این پیش‌بینی چهره‌های ملی و مدیران ارشد نیاز به تخصص ویژه‌ای ندارند و با همان بضاعت موجود قادرند با دقت نسبتا خوبی آنچه رخ خواهد داد را ارزیابی کنند. از این بابت اظهارات روزهای اخیر برخی مقامات کشور و از جمله نمایندگان مجلس شورای اسلامی را می‌توان نوعی عوام‌فریبی و یا فرار به جلو برای منزه ساختن وجهه خودشان تلقی کرد؛ امری که می‌تواند در زمره اخلاق ماکیاولیستی سیاستمداران تلقی شود.موضع‌گیری اعضای اتاق بازرگانی ایران در این‌باره که با اصل افزایش قیمت بنزین موافق بوده ولی در اجرا سلیقه و توصیه‌های ایشان رعایت نشده و از این بابت نمی‌توانند مسوولیت این اقدام را بپذیرند، موضعی است که در همین روزهای اخیر از جانب برخی افراد هم شنیده شده است. اگر این استدلال پذیرفته شود آنگاه تنها یک نفر که سلیقه‌اش کاملا رعایت شده باید مسوولیت افزایش قیمت بنزین را بپذیرد و بقیه افراد با بهانه‌ها یا دلایل گوناگون می‌توانند خود را مبرا از مسوولیت این اقدام قلمداد کنند. در صورتی که همان کسانی که مدعی هستند سلیقه‌شان رعایت نشده، خودشان هم می‌دانند که تا چند اندازه در این تصمیم‌سازی یا تصمیم‌گیری سهم داشته‌اند.حداقل انتظار از مقامات و مدیران حکومتی و غیرحکومتی آن است که نه فقط اخلاق ماکیاولیستی را کنار بگذارند بلکه شجاعانه مسوولیت آنچه انجام داده‌اند را بپذیرند.