سناریوهای پیش روی اتاق

محمدصادق جنان‌صفت- فرض کنیم جریان اقتدارگرای سیاسی در ایران و مخالفان دیگر بخش خصوصی توانستند حسین سلاح‌ورزی، رییس منتخب ۲۶۵ عضو هیات نمایندگان، را از ریاست اتاق برکنار کنند که شاید محل تردید باشد. پس از آن اما چه اتفاقی می‌افتد؟‌ آیا قرار است انتخابات تمام اتاق‌ها در سراسر کشور بار دیگر برگزار شود. به نظر می‌رسد یک جریان سیاسی تمایل دارد این اتفاق بیفتد تا بتواند جبران مافات کند و کسانی را که تمایل دارند‌، به عضویت هیات نمایندگان در‌آورد‌ و کاری کند که اتاق بازرگانی به‌طور کلی تغییر مسیر دهد و در خدمت همان جریان خاص قرار گیرد و بلوای اتاق‌ بازرگانی برای یک دوره معین بخوابد. اگر سناریو این باشد باید اتاق‌های سراسر کشور برای یک دوره از فعالیت خودداری کنند. یک سناریوی دیگر آن است که انتخابات زمستان پارسال پابرجا بماند و برای اعضای هیات‌رییسه تازه انتخابات برگزار شود. در این صورت می‌توان حدس زد اعضای هیات نمایندگان اتاق با دلسردی از رخدادهای تازه‌سپری‌شده و بی‌اعتماد به نهاد دولت و جریان سیاسی خاص در رای‌گیری حاضر نشوند. اگر این اتفاق بیفتد نباید اعضای هیات نمایندگان را سرزنش کرد که چرا از انتخابات تازه کناره‌گیری کرده‌اند چون این احتمال را می‌دهند که باز هم منتخب آنها برکنار شود.یک سناریوی دیگر این است که نایب‌رییس اول اتاق ایران تا تعیین‌تکلیف نهایی به ریاست اتاق انتخاب و کارها را دنبال کند، اما این اتفاق با این مشکل مواجه است که آقای بهرامن کاندیدای ریاست اتاق نبوده و قصدی برای ریاست نداشته است. وی نیز شاید از تجربه سلاح‌ورزی درس بگیرد و ریاست را نپذیرد. شاید کسانی که اتاق را به این وضعیت رسانده‌اند به این نتیجه برسند که نفر دوم انتخابات ۲۸ خرداد برای هیات‌رییسه را به جای سلاح‌ورزی به ریاست اتاق برگزینند.
در این صورت آیا وی که کمتر از یک‌سوم آرای سلاح‌ورزی را داشته است مقبولیت دارد؟ بعید است که او به دلیل اینکه اکثریت اتاق او را برای ریاست، واجد صلاحیت ندانستند، بتواند ریاست اتاق را عهده‌دار شود. به نظر می‌رسد سناریوی بزرگ اما این است که انتخابات تازه برگزار شود و به دلیل این اتفاق، یک دوره کاری از فعالیت‌های اتاق‌ها جلوگیری شود.آنهایی که عامدانه و با نقشه‌های از‌ پیش‌‌تعیین‌شده، انتخابات ۲۸ خرداد را به این وضعیت تاسفبار کشانده‌اند و آنهایی که عضو اتاق‌ها بوده‌‌اند و با این جریان همراهی کرده‌اند، خواسته و ناخواسته نشان داده‌اند که بخش خصوصی ایران دیگر روزهای خوشی را نخواهد دید و خالص‌سازی به این جریان رسیده و شاید خلع‌ید از بورژوازی ممکن شود.تجربه بسیار بدی رخ داده است و سکوت نسبی اعضای هیات نمایندگان و روسای اتاق در دوره‌های گذشته کار را خراب‌تر کرد و این را نشان داد که بخش خصوصی ایران فقط یک گروه اقلیت کم‌جرات و بی‌قدرت است و می‌توان هر کاری با این قشر کرد و صدایشان درنمی‌آید.