سران قوا ایرانیان را از ناامیدی رها کنند

«جهان‌صنعت»- در روزهای پیش از انتخابات مجلس دوازدهم، سپهر سیاست داخلی به گونه‌ای آرایش یافت که مدیران ارشد نظام جمهوری اسلامی از درد و رنج شهروندان به ویژه از روزگار تلخ معیشتی بیشتر ایرانیان سخن گفتند و نوشتند. مدیران ارشد ‌کشور می‌گفتند می‌دانیم زندگی سخت شده است، اما اگر به پای صندوق‌های رای بیایید بهتر است. حقیقت این است که گره‌های کوری بر زندگی ایرانیان زده شده و آنها را در وضعیت دلهره و سرسام قرار داده است. ایرانیان از یک سو با سختگیری‌های فرهنگی و اجتماعی روبه‌رو هستند و در محاصره گروه‌های ویژه و مجریان حجاب اجباری قرار دارند و از سوی دیگر مزد و حقوق کارمندان در گرو اراده دولت قرار دارد و مناسبات با دنیا روزگار را تیره‌وتار کرده است. نرخ تورم در سال‌های ۱۳۹۷ تا امروز به‌طور میانگین بالای ۴۰ درصد بوده و نرخ رشد اقتصادی به‌طور میانگین کمتر از نرخ رشد جمعیت شده و تجارت خارجی نیز با بدترین وضعیت روبه‌رو است و سرمایه‌گذاری به یخبندان رسیده است. در این وضعیت ناامیدی در میان شهروندان موج می‌زند و بهت‌زده به رفتار و گفتار سران سه قوه به مثابه کسانی که اختیارات لازم را برای قانونگذاری‌، اجرای کارآمد و جلوگیری عدول از قانون دارند، چشم دوخته‌اند. سران سه قوه در صورت درک عمیق از پیامدهای ادامه وضعیت کنونی بدون تردید باید درد و رنج شهروندان را با نگاهی فراتر از وظایف قوه خود ببینند و با هم به خروج از وضعیت بحرانی بپردازند. سران سه قوه دست‌کم نباید جوری رفتار‌ کنند که بر ابعاد نابرابری‌ها در جامع اضافه شود و بر انبوه کنونی ناراضیان از وضع موجود بیفزایند. اگر رهبران سه قوه از همین امروز به این بیندیشند که اصلی‌ترین کار آنها زدودن اندوه و درد و خشم از ذهن و روان ایرانیان است باید رفتاری نو در پیش گیرند و از شتاب‌گیری بیشتر قطار نارضایتی بکاهند. به‌طور مثال و با توجه به اینکه شهروندان ایرانی در مقوله‌های فساد و تبعیض و نابرابری بسیار حساس هستند باید دست‌کم در این باره رفتاری تازه در پیش گیرند. آیا تعیین‌تکلیف فساد اعظم چای دبش کار دشواری است؟ اگر نیست باید تعیین تکلیف شود و اگر دشوار است به شهروندان توضیح داده شود که سختی کار کجاست.
سران سه قوه باید در نشست‌های مشترک به یک جمع‌بندی از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین خواست‌های شهروندان برسند و ایرانیان را از ناامیدی رها کنند. آیا چنین اراده‌ای وجود دارد و آیا می‌شود سال ۱۴۰۳ همراه با امیدهای واقعی برای کاهش درد و رنج مردم باشد؟