درآمد ماهانه‌ ۸ میلیونی زباله‌گردها

خبرآنلاین- زباله‌گردی معضلی چندین ساله در تهران و بسیاری از کلانشهرهای کشور است که با وعده و وعیدهای مسوولان هنوز این مشکل حل نشده و پابرجاست. شهروندان تهرانی اقرار می‌کنند که در چند سال اخیر حضور زباله‌گردها در کنار سطل زباله‌ها به طور چشمگیری زیادتر شده است و کثیفی سطل‌های زباله و پراکندگی آشغال‌ها در سطح خیابان به شهروندان احساس ناخوشایندی می‌دهد؛ از کودکانی که گونی به دوش می‌کشند تا بزرگسالانی که با گاری در گوشه و کنار سطل زباله دنبال تکه فلزی، چوبی و پلاستیکی می‌گردند. رضا محمدی مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند شهر تهران درباره آمار زباله‌گردهای شهر تهران گفته است که براساس آمار غیررسمی حدود ۴ هزار و ۲۰۰ تا ۴ هزار و ۷۰۰ زباله‌گرد در تهران داریم و اعلام می‌کنیم که توانایی استخدام ۵ هزار زباله‌گرد با حقوق طرح طبقه‌بندی شده را داریم.
سازمان پسماند شهر تهران تفاهمنامه‌ای با وزارت دادگستری در خصوص برخورد با زباله‌گردی امضا کرد و قرار است با طرح‌های جدید، زباله‌گردها جمع‌آوری شوند. جزئیات منتشر‌شده از این طرح از استخدام ۵۰۰۰ زباله‌گرد خبر می‌دهند که طی قراردادی این افراد با ۸ ساعت کار و حقوق طرح طبقه‌بندی مشاغل بین ۱۲ و نیم تا ۱۵ میلیون تومان مشغول به کار می‌شوند.
با بررسی میدانی یکی از زباله‌گردها می‌گوید: «این منطقه‌ای که من کار می‌کنم(شرق تهران) خیلی از زباله‌گردها افغانستانی هستند و ایرانی خیلی‌کم است.»
درآمد دوره‌گردی با گاری‌های زباله چقدر است؟
فرقی نمی‌کند کدام منطقه تهران باشید. در خیابان‌های بالا و پایین شهر که قدم می‌زنید زباله‌های ریز و درشت را در کوچه‌ها یا کوره‌هایی از آشغال در کنار سطل‌های بزرگ زباله می‌بینید که نمایی زشت و نامناسب به پایتخت می‌دهند.
محمد ۱۴‌ساله به همراه برادرش آقاجان ۲۴‌ساله دو سالی می‌شود که قاچاقی به ایران آمده‌اند. محمد از ۱۰ صبح الی ۱۱ شب مشغول است و برادر بزرگتر به اقتضای سن بیشتر زمان بیشتری را در بیرون زباله‌گردی می‌کند. محمد از شرایط کار و حقوق‌اش می‌گوید: «‌درآمد من بین ۷ الی ۸ میلیون تومان و درآمد برادرم تقریبا ۱۰ الی ۱۲ میلیون تومان است.» او از شرایط استخدامی شهرداری تهران خبر نداشت و بعد از بیان خبر گفت: «ما دوست داریم در شهرداری کار کنیم، ولی نمی‌توانیم چون قاچاقی به ایران آمده‌ایم.» هر دو با گاری‌هایشان دوره‌گردی می‌کنند.
فرید ۲۵‌ساله یکی دیگر از زباله‌گردها در مناطق جنوب تهران است. از ۳ سال و نیم پیش که قاچاقی به ایران آمده مشغول به کار زباله‌گردی است. فرید می‌گوید ماهی ۱۲ الی ۱۴ میلیون تومان درآمد دارد و از اینکه رییسی بالای سرش نیست، می‌خندد و خوشحال است، نظری مثبت به استخدام شهرداری ندارد و حاضر به رفتن نیست. در ادامه او هم تاکید می‌کند که بیشتر زباله‌گردهای شهر تهران از اتباع افغانستان هستند و ایرانی بسیار کم است.
اولین شرط استخدامی که شهرداری با پیمانکارها بسته است، استخدام نیروی انسانی با ملیت ایرانی است. یکی از کارکنان شهرداری که در بخش بازیافت زباله کار می‌کند،می‌گوید در شهرداری فقط اتباعی که پاسپورت دارند، می‌توانند کار کنند و دیگر اتباع که قاچاقی آمده‌اند امکان کار ندارند و به کشور خودشان بازگرداننده می‌شوند.
احمد پسر مودب و متینی است که گاری بزرگی را همراه خودش حمل می‌کند. شرایط سخت زندگی باعث شده چهره‌اش بیشتر از سنش دیده شود. او که در نگاه اول ۲۰‌ساله به نظر می‌رسید پسر ۱۵‌سا‌له‌ای است که چند سالی می‌شود برای کار پیدا کردن و شرایط بهتر زندگی به ایران آمده است.
از ساعت ۱۰ صبح الی ۸ شب کار می‌کند، درآمدش حدود ۱۰ میلیون تومان است. احمد می‌گوید چون قاچاقی به ایران آمده و پاسپورت ندارد، نمی‌تواند استخدام شهرداری شود. او در ادامه می‌گوید: «این منطقه‌ای که من کار می‌کنم (شرق تهران) خیلی از زباله‌گردها افغانستانی هستند و ایرانی خیلی کم است.»
کودکان کار اولین طعمه مافیای زباله‌گردی
کودکان کار اولین طعمه مافیای زباله‌گردی هستند که راضی به کار کردن با درآمد کم می‌شوند. رضا محمدی مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند شهر تهران هم در همین‌باره گفته است: «‌بعضی از زباله‌گردها هیچ رابطه قراردادی با شهرداری ندارند. افرادی که مافیای زباله‌گردی هستند کودکان کار را استثمار کرده‌اند و کارگران ارزان‌قیمت که بیشتر هم اتباع هستند را تحت پوشش می‌گیرند.» یکی از این افراد مصطفی ۱۳‌ساله است. او تنهایی بعد از به روی کار آمدن طالبان قاچاقی به ایران آمده است. از درآمدش حرفی نمی‌زند و می‌گوید به همراه تعدادی از پسربچه‌های هم‌سن و سال خودش زیر‌دست یک کارفرمای ایرانی کار می‌کند. از صبح تا شب مشغول کار است و بعد از آن گونی‌های زباله را تحویل رییس خودش می‌دهد. وی مشتاق کار در شهرداری نیست و فکر می‌کند به محض ورود به شهرداری او را به کشورش باز‌می‌گردانند و احتمال می‌دهد که کارفرمای ایرانی‌اش نگذارد برای کار به شهرداری برود. از پاسخ به سوال‌های بعدی تفرقه می‌رود و هر چه سریع‌تر خداحافظی می‌کند.