خانه پلنگ صورتی در تهران!

اعتراض به نمای یک ساختمان قدیمی در خیابان طالقانی که به رنگ صورتی در آمده بود، به سوژه بحث در فضای مجازی تبدیل شد. شهرداری اعلام کرد که به مالک گفته نمای ساختمان باید به حالت قبل بازگردد اما برخی کاربران این برخورد را گشت‌ارشاد در حوزه نما توصیف کردند. عکس این خانه واقع در خیابان طالقانی را که مالکش آن را به رنگ صورتی درآورده، اولین بار شیوا آراسته، معمار منتشر کرد و به کنایه و احتمالا با الهام از یکی از اپیزودهای مشهور پلنگ‌صورتی نوشت: این خانه باارزش را پلنگ‌صورتی خریده و به این شکل درآورده است! اما آیا رنگ‌آمیزی دلخواه نمای ساختمان جزو حقوق مالکان به‌ شمار می‌رود یا یک بدعت غیرقانونی است؟
نما را می‌توان با رنگ شاد کرد؟
محمدمهدی عابدی، طراح شهری و مدرس نیز به یکی از خبرگزاری‌ها گفت: بر‌اساس ساختار قانونی شهر تهران هرگونه تغییری در نمای ساختمان‌ها باید با مجوز کمیته نما انجام شود. او ادامه می‌دهد: این سوال مطرح است که این ساختمان فرآیند قانونی‌کردن صورتی‌کردن نمای ساختمان را طی کرده است؟
وی افزود: اگر این طرح به کمیته نما نرفته باشد، مالک خلاف کرده است و اگر بخواهیم از نظر حرفه‌ای به این اتفاق نگاه کنیم، نمای هر ساختمان در راستای منافع مردم و شهروندان است چون مردم نسبت به کسی که داخل ساختمان است، بیشترین کسانی هستند که نمای ساختمان را می‌بینند بنابراین نما در بُعد حرفه‌ای در حوزه منظر شهری تعریف می‌شود و متولی نمای ساختمان شهرداری است و در کشورهای پیشرفته تغییرات در حوزه نما کنترل می‌شود.
عابدی گفت: در این مورد هم این حق برای شهرداری تهران هست که به موضوع نما ورود کرده و تغییرات مثبت را که بازگشت به نمای گذشته است، اعمال کند.
او در‌ عین ‌حال بیان کرد: رنگ صورتی معمولا مفهوم لطافت زنانه دارد یا کودکانه و مناسب مهدکودک‌هاست. اگر این ساختمان چنین کاربری دارد که این رنگ برای آن مناسب باشد، چنین مجوزی داده می‌شود اما اگر ساختمان دارای ارزش تاریخی باشد، چنین تغییری مناسب نیست. همچنین برخی رنگ‌شناس‌ها معتقدند که رنگ صورتی خیلی رنگ عرفی نیست. در ضوابط نماها هم به موضوع رنگ اشاره شد و رنگ‌های خارج از عرف پذیرفته نمی‌شود و تشخیص اینکه رنگی عرفی هست یا نه، براساس تشخیص کمیته نماست و در این زمینه به نظر می‌رسد مالک بر‌اساس علاقه شخصی این رنگ را استفاده کرده و یکی از دلایلی که باعث شده رنگ این خانه مورد توجه قرار بگیرد، معماری درخور‌توجه بناست، در غیر‌این‌صورت جامعه حرفه‌ای روی آن حساس نمی‌شد. چنانچه ما در تهران ساختمان‌هایی داریم که رنگ‌های عجیب‌و‌غریبی هم دارند اما مورد توجه قرار نگرفته‌اند اما در محور خیابان طالقانی، کلکسیونی از نماهای دوره پهلوی اول و دوم داریم که دارای ارزش معماری هستند و به‌همین‌دلیل رنگ این بنا حساسیت‌برانگیز شده است.
او ادامه داد: اینکه گفته شود هیچ‌گونه کنترلی روی نما (که حق عمومی شهر است) نباشد، اشتباه است. از طرفی کنترل‌ 100درصدی بر این موضوع به‌ طوری که مالک هم نقشی نداشته باشد، غلط است. به گفته این استاد دانشگاه برخی مخالفان دخالت شهرداری در نما به دنبال کاهش زمان صدور پروانه ساختمانی از طریق حذف کمیته نما هستند.
این کارشناس در پاسخ به این پرسش که چرا زمانی که شهرداری در محله هرندی، خانه‌ها را بدون اجازه مالکان رنگی کرد و آنها را به رنگ‌های گوناگون از رنگ صورتی و زرد تا آبی و قرمز درآورد، آن زمان معماران گلایه نکردند؟ توضیح می‌دهد: برای انتخاب رنگ در فضای شهری نیازمند مطالعه و شناخت هستیم. معمولا مکان‌هایی را رنگی می‌کنند که آن مکان اصالت رنگی و معماری باارزشی نداشته باشد یا توریستی باشد. اینکه هر مکانی را بخواهیم با رنگ شاد کنیم، درست نیست. باید رنگ به آن فضای شهری بنشیند.
احترام به مالکیت خصوصی
حمید قنبری، حقوقدان در این زمینه در فضای مجازی نوشت: مالک می‌تواند هر تصرفی در ملک خودش کند، به شرط تبعیت از موارد قانونی. در قانون اساسی ما آمده که مالکیت خصوصی محترم است، به شرطی که خلاف قانون و مصالح عمومی نباشد یا به رشد و توسعه کشور لطمه نزند اما او با اشاره به موارد قانونی در این زمینه چنین اظهار می‌کند: استثنایی که وجود دارد، این است که قانون در تعاریف حقوقی می‌تواند تعریف شکلی و ماهوی داشته باشد. تعریف شکلی یعنی اینکه قانون در مجلس مصوب شده باشد و شورای نگهبان آن را تایید کرده باشد. قانون اگر شرایط ماهوی را نداشته باشد، نقض حقوق بنیادین افراد است. شاید شرایط شکلی قانون را داشته باشد اما اگر از نظر محتوایی و ماهوی این شرایط را نداشته باشد، اجراشدنی نیست. مثل اینکه قانونی مصوب شود که یک اقلیت بر اکثریت حکومت کنند یا مثلا قانونی تصویب شود که به طور واضحی خلاف وجدان عمومی افراد باشد که شرایط ماهوی قانون را ندارد. این کارشناس می‌گوید: درباره مساله اخیر، یک مصوبه صادر شده که نمای خانه صورتی نباشد. سوال اینجاست که آیا یک جمع با تخصص محدود می‌توانند این کار را انجام دهند یا نه؟ در دنیا درباره این مسائل تخصص‌های مختلف نظر می‌دهند و بر‌اساس ذائقه نظر داده نمی‌شود. معمار، جامعه‌شناس، کارشناس فرهنگ و… می‌آیند نظر تخصصی می‌دهند. می‌خواهیم بگوییم فلان‌جا بافت تاریخی هست یا نه؟ معمار و شهرساز نمی‌توانند بگویند، باید صاحب‌نظر تاریخ باشد… یا به‌عنوان مثال اگر یک مورد با اخلاق جامعه تناسب ندارد، کارشناس اخلاقی، شهرسازها نیستند و باید به داوری عموم گذاشته شود… . در این‌گونه موارد هم وقتی قرار است محدودیت گذاشته شود، قبل از آن باید نظرسنجی شود. هم از عموم مردم و هم از متخصصان رشته‌های مختلف و بدون نظرخواهی نمی‌توان قانونی را وضع کرد. اگر بخواهیم بگوییم در منطقه‌ای از شهر، نمای شیشه‌ای استفاده نشود و همه نماها آجری باشند، این به مردمی ربط دارد که در منطقه زندگی می‌کنند. قنبری تصریح می‌کند: در خیلی از کشورها بعد از یک مصوبه درباره بافت تاریخی و اعتراض مردم، جلوی اجرای آن قانون گرفته شده است. به‌عنوان مثال برجی قرار بود در لندن ساخته شود که ابتدا جلویش را گرفتند و گفتند فضای تاریخی لندن را به هم می‌زند. گروه مخالف آمدند و گفتند یکی از ویژگی‌های معماری لندن این است که کارهای ابتکاری از سوی هنرمندانش زیاد ساخته شده و آنها از خطوط قرمز معماری عبور کرده‌اند و اگر ما قرار باشد جلوی برجی را که با معماری سنتی ما تناسب ندارد، بگیریم، جلوی بروز یک خلاقیت را گرفته‌ایم چراکه این برج، خودش می‌تواند به یک اثر هنری بدل شود. دست آخر هم دادگاه رأی داد که این برج باید ساخته شود. او تاکید می‌کند: درباره برخورد با بناها، اگر متخصصان در برخورد با بافت تاریخی تشخیص بدهند که آن بنا نباید دست بخورد و اگر دست بخورد، ارزش تاریخی‌اش از بین می‌رود، باید به نظر آنها احترام گذاشت اما بحث‌های هنری همیشه نظر موافق و مخالف دارند، پس همیشه باید اطلاع‌رسانی و نظرخواهی شود و امکان تغییر در مصوبات وجود داشته باشد.