جیمی کارتر در 100 سالگی درگذشت

یورونیوز- جیمی کارتر، سی‌ونهمین ریاست‌‌جمهوری آمریکا که در دوران انقلاب ایران رهبری ایالات‌متحده را برعهده داشت در سن ۱۰۰‌سالگی درگذشت. کارتر که در میان روسای‌جمهور پیشین آمریکا بیشترین طول عمر را داشت روز یکشنبه، پس از ۲۲ماه پس از مراقبت‌های پزشکی در خانه‌اش در شهر کوچک پلینز، ایالت جورجیا که بیشتر عمر خود را همراه با همسرش رزالین، در آن گذرانده بود، درگذشت.
کارتر در طول زندگی‌اش نقش‌هایی متنوع از جمله تاجر، افسر نیروی دریایی، مبلغ مذهبی، سیاستمدار، نویسنده، نجار و یک فعال جهانی ایفا کرد و سرانجام در یکی از حساس‌ترین برهه‌های تاریخی آمریکا به ریاست‌جمهوری این کشور رسید.
جیمی کارتر، سیاستمدار دموکرات و میانه‌رو، فرماندار ایالت جورجیا بود و در انتخابات ریاست‌جمهوری سال۱۹۷۶ پا به عرصه رقابت‌ها گذاشت. او با برنامه‌های عملی برگرفته از تحصیلات مهندسی خود، کارزار انتخاباتی راه انداخت. کمپین او پس از رسوایی واترگیت و شکست آمریکا در جنوب شرق آسیا، توانست اعتماد مردم را جلب کند و او را به ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده برساند.
کارتر بارها در سخنرانی‌هایش می‌گفت: «اگر روزی به شما دروغ بگویم یا حرفی گمراه‌کننده بزنم، دیگر شایسته ریاست‌‌جمهوری نخواهم بود و به من رای ندهید.» همین وعده‌ها باعث شد او در رقابتی نزدیک، جرالد فورد، رییس‌جمهوری جمهوری‌خواه وقت را که به دلیل عفو نیکسون محبوبیتش کاهش یافته بود، شکست دهد. کارتر در دوران ریاست‌‌جمهوری خود با چالش‌هایی چون فشارهای جنگ سرد، بحران‌های نفتی و تحولات اجتماعی ناشی از مبارزات حقوق مدنی، حقوق زنان و تغییر نقش جهانی آمریکا مواجه شد. اما مهم‌ترین دستاورد او، توافق تاریخی میان انور سادات، رییس‌جمهوری مصر و مناخم بگین، نخست‌‌وزیر رژیم اسرائیل در سال ۱۹۷۸ بود. با این حال، دوران ریاست‌جمهوری کارتر با مشکلاتی نظیر تورم بالا، صف‌های طولانی بنزین و بحران ۴۴۴روزه گروگان‌گیری در ایران تضعیف شد. تلخ‌ترین لحظه دوران او زمانی رقم خورد که در عملیات ناموفق نجات گروگان‌ها در طبس در آوریل۱۹۸۰، هشت سرباز آمریکایی جان خود را از دست دادند. این شکست، همراه با چالش‌های دیگر، زمینه‌ساز شکست سنگین او در برابر رونالد ریگان، نامزد جمهوری‌خواهان شد. کارتر سال‌ها بعد در کتاب خاطرات خود با عنوان «دفتر خاطرات کاخ سفید» که در سال۲۰۲۰ منتشر شد، اذعان کرد که گاهی بیش از حد بر جزئیات متمرکز می‌شده و شیوه مدیریتی‌اش بیش از اندازه خودرای بوده است. او همچنین از فاصله گرفتن از رسانه‌ها و لابی‌گران واشنگتن یاد کرد و اذعان داشت که این رویکرد، تاثیر منفی زیادی بر موقعیت سیاسی‌اش گذاشته بود.