جشنواره‌ای که دیگر برای همه نیست

گروه فرهنگ و هنر- جشنواره فیلم فجر چهل و دوم به پایان رسید و جوایز هم به برندگان اهدا شد، اما مهم‌ترین نکته این است که دستاورد این جشنواره برای سینمای ایران چیست؟ فیلم‌های تولیدشده توسط ارگان‌ها و نهادهای مختلف که از دولت پول گرفته‌اند چندان زیاد بود که شاید به غیر ‌از چند فیلم محدود مابقی آثار تولیدات چند سازمان و بنیاد بودند. سازمان سینمایی اوج و سازمان سینمایی سوره، بنیاد شهید، سازمان تصویر شهر، وزارت میراث فرهنگی، بنیاد فارابی و بنیاد روایت فتح، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بنیاد رسانه‌ای بیان و… .
از میان ۳۳ فیلم جشنواره فجر امسال شاید نهایتا ۸ فیلم متعلق به بخش خصوصی باشد که واقعا در نوع خود آمار عجیبی است و ۲۵ فیلم دیگر همگی از طیفی هستند که به فیلم‌های ارگانی شناخته می‌شوند و البته بدون هیچ‌گونه آمار و اطلاع‌رسانی شفاف درباره هزینه ساخت این فیلم‌ها!انگار سازمان سینمایی به یک فرمول جالب دست یافته است که جشنواره فجر را با فیلم‌های ارگانی جلو می‌برد و اکران سینماها را هم با فیلم‌های کمدی. اگر کسی درباره فروش بپرسد آمار بالای سینمای کمدی را به رخ می‌کشند و اگر درباره پرداختن به ارزش‌ها هم سخن به میان آمد ویترین جشنواره فیلم فجر کاملا گویای همه چیز است.در این میان تنها چیزی که می‌ماند فیلم‌های با طعم و رنگ مختلف در ژانرهای متفاوت و تولید‌شده توسط بخش خصوصی است که کاملا از بین می‌رود و هیچ چیزی از آن نمی‌ماند که متاسفانه تقریبا این اتفاق در حال رخ دادن است.بنیاد فارابی اعلام کرده است «درخشش آثار فارابی در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر ۱۱ سیمرغ بلورین، یک دیپلم افتخار و ۴۷ نامزد» و سازمان سینمایی سوره هم در کانال تلگرامی خود منتشر کرده است «١٠ سیمرغ بلورین و ٢ دیپلم افتخار سهم سوره در فجر۴٢» و سازمان اوج هم ۶ سیمرغ و ۲ دیپلم افتخار برده است.اکنون در جشنواره فیلم فجر رقابت بین ارگان‌ها و حتی فیلم‌های مختلف ارگان‌های مختلف یا حتی داخل خود یک ارگان است، مثلا یک فیلمی که از فارابی بودجه گرفته و جایزه‌ای نبرده معترض است که چرا به فیلم دیگر فارابی جایزه داده‌اند و به ما نداده‌اند!تمام اتفاقات جشنواره فیلم فجر چهل و دوم نشان از آغاز رویه‌ای جدید در سینمای ایران و شکافی عمیق بین اکثریت سینماگران و مدیران سینمایی کنونی دارد. قطعا سرمایه‌گذاران بخش خصوصی یا سینماگران مستقل در برابر این حضور همه‌جانبه سینمای دولتی و ارگانی بی‌انگیزه‌تر شده‌اند و طبیعی است که از این ساحت دور می‌شوند یا به راه دیگری قدم می‌گذارند.از هر منظری به این شکل برگزاری جشنواره نگاه کنیم جز خسران چیزی به بار نخواهد آورد و فقط شکاف و فاصله بین اهالی سینما را با همدیگر بیشتر خواهد کرد، دوقطبی شدیدی حاکم شده است که دود آن به چشم سینمای ایران خواهد رفت.