16 - 10 - 2023
بازی برد- برد تجارت ایران با ترکمنستان
ترکمنستان به عنوان دروازه ورود ایران به آسیایمیانه بهشمار میآید که به جز کشاورزی، دامپروری و منابع نفت و گاز و معدن در حوزههای مختلف صنعتی از عقبماندگی رنج میبرد و بخش عمدهای از نیازهای خود در این زمینه را از کانال واردات وارد میکند که میتواند فرصتی مغتنم برای حضور تجار ایرانی در بازارهای عشقآباد باشد.
دیدار روسایجمهور دو کشور ایران و ترکمنستان از ۱۹ مارس ۲۰۲۲ و امضای تفاهمنامههای متعدد در حوزههای مختلف سیاسی و تجاری منجر به بازگشایی مرزهای دو کشور جهت ترانزیت ناوگان ایرانی از ترکمنستان به دیگر کشورهای منطقه آسیایمیانه شده است. روابط ایران و ترکمنستان از زمان استقلال این کشور مسیری دوستانه را طی کرده و تنها در چند سال اخیر، به دلیل تحریمهای اعمالشده بر ایران و بدهیهای گازی ایران به این کشور با چالشهایی مواجه شد. ترکمنستان تنها جمهوری مسلماننشین آسیای مرکزی است که مرز آبی و خشکی ۱۲۰۰ کیلومتری با ایران دارد. همچنین، ظرفیتهای اقتصادی ترکمنستان بهویژه در بخش نفت و گاز، نقش این کشور به عنوان دروازه ورود ایران به آسیای مرکزی، عضویت ترکمنستان در اکو و نقش کلیدی ترکمنها در اجرای طرحهای اکو به ویژه در زمینه حملونقل و نهایتا اهمیت این کشور به عنوان یکی از کشورهای ساحلی دریای خزر، از دیگر عواملی است که موجب توجه ویژه ایران به این همسایه شمالشرقی شده است. متقابلا نقش ایران در حفظ صلح و امنیت منطقه نیز برای ترکمنستان مهم است.
علاقهمندی ایران به خرید گاز از ترکمنستان و مسیر ترانزیت برای انتقال گاز این کشور به اروپا، مورد توجه دولتمردان ترکمن قرار دارد. نهایتا، ایران یک شریک تجاری قابلاتکا و تامینکننده نیازهای اساسی ترکمنستان به شمار میآید. علاوه بر این، عامل حملونقل و ارتباطات هم در روابط دو کشور تاثیرگذار است. عدم دسترسی ترکمنستان به آبهای آزاد، باعث شده مسیر ارتباطی ایران برای ترکمنستان حائز اهمیت شود و در همین راستا افتتاح خطآهن مشهد- سرخس- تجن و خطآهن بافق- بندرعباس گامی مهم در جهت توسعه ارتباطات و تجارت بین ایران و کشورهای آسیای مرکزی، به ویژه ترکمنستان بوده است.
دادوستد تجاری تهران -عشقآباد
ترکمنستان بیشتر از ذخایر نفتی دارای ذخایر گاز طبیعی و پنجمین کشور مالک ذخایر تایید شده گاز طبیعی در جهان است. این کشور در زمره ۱۰ کشور بزرگ تولیدکننده پنبه در جهان است و سالانه حجم قابل توجهی پنبه به بازار مصرف عرضه میکند.
ترکمنستان کشوری بیابانی اما فعال در بخش کشاورزی است و از ذخایر آبی مناسبی برخوردار است و پنبه و گندم مهمترین محصول کشاورزی این کشور هستند. ترکمنستان دارای منابع عظیم گاز و نفت است و از نظر ذخایر گاز طبیعی، این کشور از سال ۲۰۲۰ رتبه چهارم جهان را از آن خود کرده و معادن بزرگ سیلیس نیز در این کشور جای گرفتهاند. اقتصاد ترکمنستان تا حد زیادی به تولید و صادرات گاز طبیعی، نفت و محصولات پتروشیمی وابسته است و با توجه به همپوشانی اقتصادی تهران و عشقآباد در حوزههای مربوط با صنعت نفت و گاز، لازمه تداوم حضور شرکتهای ایرانی در بازارهای ترکمنستان تمرکز بر سایر حوزههای مورد نیاز این کشور خصوصا کالاهایی با ارزشافزوده و کاهش صادرات مواد خام و اولیه است. بخش خدمات بهعنوان بزرگترین بخش اقتصادی ترکمنستان حدود ۴۷ درصد و بخش صنعت نیز ۵/۴۴ درصد از اقتصاد این کشور را تشکیل میدهد و کشاورزی با سهم ۵/۷ درصدی کوچکترین بخش اقتصاد این کشور است، اما بهرغم سهم کوچک از تولید ناخالص داخلی، سهم بسیار بزرگی در اشتغال دارد و تقریبا ۵۰ درصد از نیروی کار این کشور در کشاورزی مشغول کار است. تولید ناخالص داخلی این کشور تا سال ۲۰۲۱ حدود ۲/۵ میلیارد دلار افزایش پیدا کرده است.
در پی شیوع ویروس کرونا، ترکمنستان که خاک خود را عاری از این ویروس میدانست، محدودیتهای شدیدی بر تجارت جهانی خود اعمال کرد و این محدودیت شامل حال ایران نیز میشد و این سنگاندازیها به حدی رسید که در یک برهه زمانی ترانزیت دریایی برای دور زدن ترکمنستان پیشنهاد شد، اما پس از پایان یافتن بیماری کرونا و رایزنیهای انجام شده میان طرفین به تدریج تبادل تجاری و ترانزیت زمینی به حالت عادی برگشت و در مهر ماه سال گذشته ترکمنستان برای نشان دادن حسننیت خود برای تجارت با تهران، عوارض سنگین حمل کالای ترانزیتی توسط ایران بر پایه «پیمایش تن کیلومتر» از این مرز زمینی و دیگر مرزها را لغو کرد.
در حال حاضر ترکیه و روسیه مهمترین رقبای ایران در بازارهای ترکمنستان به شمار میآیند که تامینکنندههای اصلی ماشینآلات و تجهیزات، وسایل نقلیه، فلزات و محصولات شیمیایی این کشور به شمار میآیند. محصولات کشاورزی، فولادی، آهنی و مصالح ساختمانی بیشترین محصولات صادراتی ایران به این کشور بوده که عمدتا جزو مواد اولیه و خام به شمار آمده و از ارزشافزوده بالایی برخوردار نیستند. در صورت تمرکز ایران بر صادرات کالاهای دارای ارزشافزوده بالا، میتوان شاهد دریافت سود اقتصادی بالاتر از رابطه با ترکمنستان بود. افزون بر این، رکود نسبی بازار کشورهای آسیای مرکزی مانند ترکمنستان و کاهش دستیابی این کشور به ارز خارجی در سالهای گذشته یکی دیگر از دلایل افت صادرات ایران به ترکمنستان در سالهای ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ بوده است.
سوای تعاملات ترانزیتی، ایران در زمینههای خدمات فنی و مهندسی، دام و طیور و محصولات دانشبنیان از ظرفیتهای وسیعی برخوردار است و میتواند نیاز ترکمنستان را پاسخ دهد و ترکمنستان نیز امکان تامین نیاز ایران در تامین مواد اولیهای چون گندم، پنبه، کود، گوگرد را دارد. واردات ایران از ترکمنستان نیز عمدتا به انرژی، محصولات کشاورزی و محصولات نساجی مانند پنبه اختصاص دارد.
افت روند صادرات و تجارت ایران با ترکمنستان در سال ۱۳۹۶ شروع شد، به طوری که در این سال صادرات با کاهش منفی ۲۳ درصدی به ۴۱۸ میلیون دلار رسیده و با ادامه این روند درسال ۱۳۹۸ به ۳۵۰ میلیون دلاری رسید، اما مهمترین ضربه در سال بعد بر پیکر تجارت میان دو کشور فرود آمد و در پی پاندمی کووید ۱۹، صادرات ایران به این کشور به رقم ۱۳۷ میلیون دلار تنزل یافت. براساس آمار گمرک ایران با احیای تجارت در سال ۱۴۰۰، میزان صادرات ایران به ترکمنستان با رشد ۱۴۴ درصدی به ۳۳۵ میلیون دلار رسید که رقم قابل قبولی بعد از روند ۴ ساله کاهشی به نظر میرسد. این رقم در سال قبل ۴۰۰ میلیون دلار بوده است. با توجه به این موضوع که ترکمنستان در حال تنوعبخشی به مقصدهای صادراتی براساس قابلیتهای ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی خود است، توسعه مبادلات اقتصادی با ایران یک راهبرد مهم تجاری در دیپلماسی اقتصادی ترکمنستان خواهد بود. این امکان، باید در طراحی دیپلماسی اقتصادی ایران مدنظر قرار گیرد. مواد غذایی، وسایل نقلیه، تجهیزات، وسایل خانگی، مواد شیمیایی و لوازم برقی و مصالح ساختمانی و برخی محصولات کشاورزی از جمله صادرات ایران به ترکمنستان است.
به جز صادرات کالا به ترکمنستان، از مشارکت دوجانبه در زمینه تامین خدمات فنی مهندسی برای این کشور آسیای میانه از سوی ایران نیز نباید غافل شد، هم چنان که ایران پیشتر پروژههایی در زمینههای جادهسازی، مخابرات، واحدهای تولیدی صنعتی، پالایشگاه نفت، احداث خط لوله، انتقال گاز، آب و فاضلاب را با موفقیت در این کشور اجرا کرده و اکنون نیز در حال اجرای پروژههای آب و برق در این کشور است. در واقع ایران با اتکا به توانمندیهای صنعتی خود در حوزههای مورد نیاز این کشور میتواند علاوه بر ارزآوری، پایگاه اقتصادی خود را در ترکمنستان و حتی آسیای مرکزی تحکیم بخشد.
عدمپشتیبانی کافی بانکهای ایرانی از فعالیتهای صادراتی، نبود مستشار اقتصادی ایرانی در عشقآباد، مشکلات دریافت ویزا و عدم اطلاعرسانی مناسب از اسناد مناقصههای تجاری مهمترین موانع توسعه روابط تجاری میان دو کشور است.
بیشترین سهم صادرات ایران به ترکمنستان با سهم ۷ درصدی متعلق به استان گلستان است. استان گلستان با داشتن مرز خشکی با کشور ترکمنستان، اتصال ریلی زمینی با کشورهای آسیای میانه و دسترسی به بنادر استانهای مازندران و گیلان برای ارتباط تجاری از طریق خزر با کشورهای آسیای میانه از ظرفیتهای قابل توجهی برای صادرات به ترکمنستان برخوردار است.
جمهوری اسلامی ایران با چهار گذرگاه مرزی، حدود هزار کیلومتر مرز زمینی با ترکمنستان دارد که نیمی از آن در محدوده خراسان رضوی است. گمرک و گذرگاههای زمینی سرخس، لطفآباد و باجگیران در خراسان رضوی و اینچهبرون در استان گلستان قرار دارند و مراودات تجاری دو کشور از طریق دریای خزر از بنادر انزلی و امیرآباد مازندران و ترکمن باشی ترکمنستان صورت میگیرد.
سرخس دروازه طلایی اتصال ایران به آسیایمیانه ترکمنستان
منطقه ویژه اقتصادی سرخس که به دلیل موقعیت جغرافیایی و راهبردی در کانون کشورهای عضو اکو قرار گرفته، بهعنوان دروازه طلایی ورود به کشورهای آسیایمیانه، چین، روسیه و پل ارتباطی بازارهای مهم تجاری آسیای مرکزی با کشورهای حوزه خلیجفارس، اروپا و کشورهای افغانستان و پاکستان شناخته میشود.
منطقه ویژه اقتصادی سرخس با ۵ هزار و ۲۹۰ هکتار زمین دومین منطقه ویژه اقتصادی بزرگ کشور است و همه زیرساختهای لازم برای ورود به کشورهای آسیای میانه از طریق مسیرهای ریلی، جادهای و هوایی نیز در آن ایجاد شده است. ترکمنستان از طریق خطآهن سرخس-بندرعباس به ایران متصل است.
با هدف توسعه شبکه ریلی کشور، خطآهن چابهار- سرخس با اتصال نهایی به سواحل مکران و اسکله شهید بهشتی با هدف توسعه استانهای شرقی و ایجاد شاخه جدید در کریدور شمال- جنوب با اتصال ریلی چابهار به آسیایمیانه و جذب بارهای افغانستان و ازبکستان در دست احداث است. راهآهن چابهار- سرخس به طول ۱۳۵۰ کیلومتر در قالب دو قطعه خط ریلی چابهار- زاهدان و زاهدان- سرخس در حال اجراست. دومین اقدام در طرح جهش کریدور ترانزیتی شمال-جنوب، تکمیل راهآهن چابهار-زاهدان است که طی سال گذشته قطعه زاهدان- خاش به بهرهبرداری رسید و امید است قطعه خاش-چابهار تا پایان سال جاری به بهرهبرداری برسد و بندر شهید بهشتی چابهار به عنوان تنها بندر اقیانوسی کشور به شبکه ریلی متصل شود.
راهآهن چابهار- زاهدان تاکنون بیش از ۶۰ درصد پیشرفت داشته و براساس پیشبینیهای سال گذشته اعتبار مورد نیاز برای تکمیل این خط بالغ بر ۵۰۰ میلیون دلار است. راهآهن زاهدان- سرخس که در امتداد محور چابهار- زاهدان است، تنها بندر اقیانوسی منطقه را به اصلیترین مرز ترانزیت ریلی کشور یعنی سرخس متصل میسازد و ترکمنستان و چهار کشور دیگر آسیای مرکزی را از طریق خطوط ریلی به اقیانوس هند متصل میکند.
سوآپ گاز ترکمنستان به ایران فصلی مهم از دفتر مناسبات اقتصادی دوجانبه
ایران، آذربایجان و ترکمنستان در سال ۱۴۰۰ توافق کردند ایران به عنوان مسیری برای ارسال گاز عشقآباد به باکو مورد استفاده قرار گیرد و در این میان ایران سهم گاز مورد نیاز خود برای برخی مناطق شمالی را بردارد.
حجم این معامله سوآپ گازی ابتدا ۵/۴ میلیون مترمکعب در روز بوده و این رقم در حال حاضر به ۱۰ میلیون مترمکعب رسیده است. البته دیماه سال گذشته و به جهت برودت بیش از حد هوا در ترکمنستان به مدت چند روز عشقآباد از ارسال گاز به ایران خودداری کرد، اما با کاهش سرمای هوا این روند به حالت نرمال بازگشت.
به گفته مجید چگینی مدیرعامل شرکت ملی گاز، ایران در حال حاضر اصل بدهی سنواتی خود به ترکمنستان را در ۳ قسط پرداخت کرده و مذاکراتی برای واردات گاز در بلندمدت، میانمدت و کوتاهمدت داشته است. تحریمهای آمریکا و محدودیتهای شدید علیه بانکهای ایران مهمترین مانع تسویه بدهی گازی ایران به این همسایه شمال شرقی بوده است.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد