ایران درد دارد، تنهایش نگذاریم

محمدصادق جنان‌صفت
دوستان فرهیخته‌ام که درد ایران دارند و دلشان می‌سوزد که چرا این سرزمین روزگاری ناخوش دارد و سختی‌ها را پشت‌سر نمی‌گذارد بارها یادآور می‌شوند که نوشته‌هایی از این دست نوشته‌های من و شماری از روزنامه‌نگاران که دردها را نشان می‌دهند به چه کار می‌آید و کدام درد از دردها را کاهش می‌دهد. این داوری تنها از سوی دوستان نیست بلکه شمار قابل‌اعتنایی از فعالان اقتصادی و نیز علاقه‌مندان به اقتصاد سیاسی نیز با آنها همسازند و باورشان این است که نوشتن و نشان دادن دردها و درمان‌ها با توجه به سفتی ساختار سیاسی شاید شهروندان یا دست‌کم خوانندگان این نوشته‌ها را بی‌حس می‌کند.
نگارنده و شماری از همکارانم در رسانه‌های گوناگون اما باور نداریم که گفتن و نوشتن از دردها و رنج‌های ایرانیان و روزگار ناخوش این سرزمین بی‌فایده باشد. این نوشتن‌ها و نشان دادن بی‌رودربایستی‌تر رفتارها و گفتارهایی که ایران و ایرانیان ارجمند را آزار می‌دهند و زندگی مادی آنها را به ویرانه‌ها کشانده و آرامش روح و روان شهروندان را به‌هم می‌زنند دستاورد گفته‌ها و نوشته‌هایی است که دهه‌هاست رخ می‌دهد و مرزها را جابه‌جا می‌کند.
انگاره‌هایی که از سر رنج به این رسیده‌اند که گفتن و نوشتن دردی را درمان نمی‌کند در همسازی با همان نیروهای سیاسی است که می‌خواهند نشان دهند هسته مرکزی قدرت ترک ‌برنمی‌دارد و می‌خواهند بدون شلیک گلوله دیگران را به راه خاموش بودن رهسپار کنند. دیده‌ام برخی اقتصاددانان، جامعه‌شناسان، کارشناسان اقتصادی و نیز فعالان اقتصادی اسیر این انگاره شده و می‌خواهند راه دیگری جز نشان دادن دردها در پیش گیرند. این پیامد بسیار غصه‌داری است که دانایان و آگاهان در روزی که این سرزمین بیش از هر دوره دیگری به آنها نیاز دارد اسیر بازی‌های سیاسی و نیز ناامیدی‌ها شده و به دنیای دیگری پا گذاشته‌اند.
این سرزمین برای همه ایرانیان است و نباید در روزهایی که مصیبت از زمین و آسمان می‌بارد آن را تنها گذاشت. بیان کارشناسانه دردهای جامعه در هر بخش و نیز روشنگری با زبان کارشناسی چیزی است که نیرویی تمام‌ناشدنی است و راه را باز می‌کند. اینکه دست روی دست بگذاریم و به کنجی بخزیم و خود را زندانی کنیم بدترین پیامد را برای کشورمان دارد. هرگز نباید گفتن و نوشتن دردها و تاباندن نور بر تاریکخانه‌ها را فراموش کنیم.