اما و اگرهای تحقق اصلاحات سیاسی

کمال‌الدین پیرموذن*

انتخابات مجلس دوازدهم در اسفندماه پیش‌رو که مقدمات آن آغاز شده، می‌تواند پیروزی بزرگی باشد برای ملت و مدافعان جمهوریت نظام. پیروزی مهمی برای اصلاح‌گرایان مطالبه‌گر اقوام ایرانی اما به شرط آنکه اکثریت مردم ایران که خواستار اصلاحات سیاسی و اعطای کامل حقوق شهروندی وفق مفاد قانون اساسی  نظام جمهوری اسلامی ایران هستند، حضور در صحنه انتخابات را راه‌حل موثر بدانند و در این راستا، با حرکتی قانونی و عقلانی به‌سوی صندوق‌های رای، زمینه تحقق خواسته‌ها و مطالبات برحق عموم جوانان، زنان، اقوام و هموطنان را فراهم کنند.
با این همه اما مخاطراتی جدی در این مسیر وجود دارد. از جمله تحرکات گسترده جریان خاص تمامیت‌خواه ضدجمهوریت نظام که بسیار طالب هستند انتخابات پیش‌رو به هر نحو که شده، با حضور حداقلی ملت برگزار شود تا در ادامه با تشکیل مجلس حداقلی، همچون مجلس کنونی، منافع سیاسی و جناحی خود را دنبال کنند. اما نمی‌توان از دیده دور داشت که اصلاحات سیاسی در پهنه پهناور ایران‌زمین، آرمانی ریشه‌دار است و با تلاش و تحرکات این جریان مطلق‌گرای خودحق‌پندار چندساله، از میدان به‌در نخواهد شد. بدین ترتیب باید امیدوار بود که جوانان، زنان و اقوام و اقشار تحول‌خواه میهن، بار دیگر بزرگی تاریخی خود را ابراز کرده و از طریق مسالمت‌آمیز‌ترین روش ممکن، در پناه قانون و با اتکا به رای ملت و با پرهیز از خشونت، زمینه استیلای قانون و پیروزی اکثریت را فراهم کنند. روندی که در صورت تحقق، می‌تواند منجر به آن شود که بساط گروه انحصارطلب ضدجمهوریت نظام و حاکمیت ملی از کشور جمع شود.
حال آنکه اعضای جریان پایداری تاب و تحمل این را ندارند که بپذیرند چاره‌ای جز آشتی با ملت و پذیرش خواست جامعه نیست. جریانی که با روحیه‌ای قیم‌مآب نسبت‌به مردم مواجه شده و طبیعتا در شرایطی که امکان حضور موثر شهروندان در انتخاباتی آزاد فراهم باشد، این جریان‌ها جز پاسخ منفی از رای‌دهندگان دریافت نخواهند کرد. چه آنکه این واقعیتی انکارناپذیر است که هرچه احساس قیومیت جریان‌های سیاسی در قبال جامعه فرهیخته و جوان ایرانی شدیدتر باشد، مقاومت و مخالفت مردم هم شدیدتر و مضاعف خواهد بود. آن‌هم در حالی که این جریان تندرو در همین چندسال گذشته نشان داده که فاقد توان و کفایت فنی و مدیریتی و بینش وسیع و آینده‌نگر است و با امور گوناگون کشور و مسائل رنگارنگ ملت از منظری عوامانه و محدود برخورد می‌کنند و با بحران‌سازی و تحمیل نظر خود بر ملت، نمی‌تواند انتظار داشته باشد که جامعه بار دیگر به آنان اعتماد کند. به‌ویژه آنکه پیشوایان دینی ما و نیز بنیانگذار نظام و انقلاب اسلامی، همواره برای رضایت مردم نسبت‌به حکومت و دولت‌ها اهمیّتی ویژه و فوق‌العاده قائل بودند. تا جایی که از صلاحیت و دانایی بسیاری در اداره امور گوناگون مملکتی و حکومتی برخوردار بودند، هیچ‌گاه نظرات و خواست خود را بر مردم تحمیل نکردند؛ چه آنکه به یقین می‌دانستند که تحمیل نظرات و خواست‌شان بر ملت، مقاومت و مقابله فطری آنان را برمی‌انگیزد و آنگاه جایگاه ارزش‌های دینی و اخلاقی هم در میان مردم تضعیف می‌شود. در چنین شرایطی است که به نظر می‌رسد بهترین و به‌واقع یگانه راه پیش‌رو، در آستانه انتخابات اسفندماه مجلس، آن است که بگذاریم ملتی که این چند سال فشار تورم، ناکارآمدی و بی‌کفایتی را تحمل کرده و به‌رغم فشار معیشتی و سیاسی پا‌پس نکشیده و کماکان آماده حماسه‌سازی است، مراحل ترقی و تعالی خود را در مسیری آرام و در پناه قانون بپیماید و کاروان پرشتاب تعالی ایرانی و ترقی ایران به سعادت و بهروزی دست یابد.
* نماینده پیشین مجلس