آغوش مام وطن

احسان میراب‌زاده*
ناهید مشتاقانه به سوی کیمیا شتافت؛ کیمیا جایی میان بودن و نبودن ایستاده بود و با چشمانش با ناهید حرف می‌زد. ناهید او را محکم در آغوش کشید آنگونه که مادر وطن، فرزند جدامانده خویش را. دستانشان پشت هم بود. هر ثانیه، سالی می‌گذشت بر کیمیا. تمام که شد، کیمیا آهی کشید و بغض فروخورده‌اش را فراموش کرد و بعد از ته دل خندید. سرش را با غرور بالا آورد و مدالش را با افتخار به دنیا نشان داد. حالا ریشه‌اش را بازیافته بود، حالا پشت و پناه داشت، نه اینکه قبلا نداشت اما حالا همه چیز فرق می‌کرد، حالا او انگار وطن را پشت‌سر داشت.کاری که ناهید کیانی در مراسم اهدای جوایز المپیک کرد، در حد یک جهان پهلوان بود؛ صحنه‌ای که ناهید کیانی خلق کرد، ارزشی به مراتب بیش از مدال زرین المپیک داشت. صحنه‌ای در بلندای قله اخلاق و شهامت، مثل قهرمانان اساطیری ایران، مثل تیر آرش.
هر ثانیه از این صحنه، قصه‌ها دارد از مهاجرت، از ریشه‌ها، از دلتنگی. ناهید کیانی، امید و انگیزه را در دل کیمیا و کیمیاها زنده کرد و اشک حسرت و شادی را همزمان به چشمان ما آورد اما آنچه می‌خواهم بگویم با رییس‌جمهور پزشکیان است. کابینه‌ای انتخاب کنید برای این جوانان، برای «کیمیا»ها و «ناهید»ها. آینده متعلق به اینهاست. معنای «وفاق» و «همدلی» همین کاری است که ناهید کیانی خلق کرد. همین صحنه، مرز قضاوت و انتخاب‌های شما برای کابینه است. همین صحنه که بانوی قهرمان ایران خلق کرد و ناهید کیانی در آن لحظه جز به ایران نمی‌اندیشید و آگاهانه انتخاب کرد تا کیمیا را در آغوش کشد. او به کیمیا فرصت داد تا بوی ایران را استشمام کند، تا برای لحظه‌ای اندوه چندین ساله‌ مهاجرت را به فراموشی بسپارد و به عقب بنگرد. او در آن لحظه اما به یک چیز فکر نکرد، به اینکه شاید برخی خوش‌شان نیاید. ناهید هیچ محاسبه‌ سیاسی نکرد. در صورتش خیرخواهی و اطمینان موج می‌زد.آقای رییس‌جمهور! از انتخاب شایستگان نهراسید ولو اگر جوان باشند. آه کیمیا را ببینید و لبخندش را نیز بعد از آغوش ناهید.برای سرخوردگان و ناامیدان مثل ناهید کیانی باشید؛ با شهامت و با اخلاق و امن. بی‌توجه به سهم‌خواهان و خودخواهان و حرافان از میان شجاعان و جوانان و تدبیرکنندگان امور و آگاهان به زمانه‌ امروز، کابینه انتخاب کنید؛ از میان باورمندان به تغییر و نوخواهی. نگران نباشید از مخالفت یا عدم موفقیت. شما خودتان وقتی وزیر شدید مگر چند سالتان بود؟بگذارید پس از معرفی کابینه، همین لبخند بر صورت همه ما ایرانیان نقش بندد؛ چه ایرانیان خارج، چه داخل. بگذارید کابینه نماد و تبلور تحول باشد؛ تحول در فکر حکمرانی و تحول در آینده‌پژوهی. کابینه‌ شجاع، مردمی، جوان، باتدبیر حتی اگر اشتباه هم کند باز هم پیروز خواهد شد؛ کابینه‌ای که هرکدام مانند ناهید کیانی دلشان برای ایران بتپد.آقای رییس‌جمهور! چه کسی امروز ناهید کیانی را با شکست در فینال المپیک به یاد می‌آورد؟ هیچ‌کس! او شاید نتیجه یک مسابقه را واگذار کرد اما ایران و ما و خودش را پیروز کرد. او نه‌تنها پس از مسابقه «امید» را از «ما» نگرفت بلکه فاصله را هم بین «ما» از میان برداشت. مانند او رفتار کنید در انتخاب کابینه. هنوز وقت دارید. «وفاق» و «همدلی» با آدم‌های اشتباهی و ترسو به دست نمی‌آید. با آدم‌های درست و شجاع به دست می‌آید که هرکدام سرجای خود باشند و نهراسند از عمل و حرفی که باید دقیقا در زمان خود اتفاق بیفتد. آدم‌هایی که شهامت و تدبیر داشته باشند تا «ما» را جایگزین «من» کنند.
از شما برمی‌آید آقای رییس‌جمهور.
* پژوهشگر و نویسنده