«آروین»؛ کاریکاتوریست درگذشت

داوود احمدی‌مونس (هنرمند کاریکاتوریست) با نام مستعار آروین، صبح روز شنبه یازدهم اسفندماه در سن 41‌سالگی دار فانی را وداع گفت. او بیش از بیست‌روز به‌دلیل نارسایی کبد در بیمارستان شریعتی تهران بستری بود. او جوایز متعددی دریافت کرده است. حداقل در 30نمایشگاه حضور داشته و در سال1394 به‌‌عنوان هنرمند تاثیرگذار تجسمی سال از طرف جشن تصویر سال انتخاب شده است.‌ هادی حیدری، از کارتونیست‌های شناخته‌شده، درباره آروین نوشت: «آروین (کارتونیست و طراح ایرانی) در 41سالگی درگذشت و دوستانش را تنهاتر گذاشت! این خبر، در واپسین روزهای سال1403، تلخی‌های امسال را صد‌چندان کرد و حادثه‌ای که نمی‌خواستم هرگز باورش کنم، رخ‌ داد!‎ او از هفته سوم بهمن‌ماه به‌دلیل نارسایی حاد کبدی در بیمارستان شریعتی تهران بستری بود. ‎داود احمدی‌مونس با نام هنری «آروین» را از زمانی که 14ساله بود، می‌شناسم. آن روزها 20سالم بود و همزمان با گل‌آقا در خانه روزنامه‌نگاران جوان فعالیت می‌کردم. داود نوجوانی تَرکه‌ای بود که نشریه‌ای تجربی به نام «آروین کاریکاتور» را منتشر می‌کرد. از همان زمان، عشق و اشتیاق عجیبش به کاریکاتور را احساس می‌کردم. بعدها در روزهایی که پس از دوم‌خرداد1376 به «بهار مطبوعات» مشهور شد، در روزنامه‌ها و مجلات مختلف با یکدیگر همکار شدیم، فعالیت کردیم، خاطره ساختیم و این دوستی و همراهی تا به امروز ادامه یافت. «آروین» به‌باور من استعداد ویژه‌ای در کارتون و طنز داشت. یک‌جور شیدایی در وجودش موج می‌زد. به معنایی دیگر، دیوانه بود و پیش خودم او را «بهلول کاریکاتوریست‌های ایرانی» لقب داده بودم. بسیار پیگیر بود و مشتاق، تا آنجا که در سال1379، زمانی‌که تنها 17سال داشت، کتاب درخور ‌توجهی با نام «کتاب فصل کاریکاتور» در انتشارات معتبر روزنه منتشر کرد. قرار بود کتابی دنباله‌دار باشد که هرگز چنین نشد.
‎آروین پُرکار بود و نمایشگاه‌های پرشمار انفرادی برپا کرد و نمایشگاه‌های زیاد گروهی را هم جمع‌آوری کرد. هر سال تقویمی از آثارش با شمارگان محدود منتشر می‌کرد که خلاقانه و جذاب بود. ‎سبک ویژه‌اش در طراحی با ارزش‌های خطی و ‌هاشورهای خاص، آثارش را از دیگران متمایز می‌کرد. ‎ما علاوه بر دوستی دیرینه و ارتباط مستمر از حدود 27سال پیش تا به امروز، یک اشتراک دیگر هم داشتیم. هر دو جایزه روزنامه‌نگاری امید را از طرف بنیاد زنده‌یاد دکتر مهدی سمسار دریافت کردیم. ‎آروین ارتباطات بسیار گسترده‌ای با آدم‌ها داشت و خوش‌قلبی و احساسات زلالش، دوستان پرشماری را گرد او جمع کرده بود. در این چند روز پایانی که در بیمارستان بستری بود، انبوهی از این دوستان متفاوت به عیادتش آمدند و گویی یک گردهمایی بزرگ از افرادی شکل گرفت که شاید سال‌ها یکدیگر را ندیده بودند یا هرگز همدیگر را نمی‌شناختند. این تابلوی زیبا از رفاقت و همدلی را وجود نازنین آروین شکل داده بود. افسوس که عمرش کوتاه بود و فقدانش حفره بزرگی در دل دوستانش بر جای خواهد گذاشت.»