آرزوی حامیان رییسی چه بوده است؟

نادر کریمی‌جونی- خوب شد که مقام معظم رهبری امسال را سال مبارزه با تورم نامیدند و دولت هم در هفته‌های اول فروردین امسال، تمهیدات گسترده‌ای برای جلوگیری از تورم و افزایش قیمت‌ها اندیشید. اگر چنین نبود، معلوم نبود الان باید منتظر چه قیمت‌هایی در بازارها می‌بودیم. در همین هفته‌های گذشته قیمت انواع کالاها حدود ۱۵ تا ۳۰ درصد افزایش پیدا کرده است.

این کالاها عمدتا به سفره‌ها و زندگی عمومی مردم مربوط است و زندگی شهروندان ایرانی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مثلا بخشی از لبنیات که اختیار قیمت‌گذاری آن به دست تولیدکننده است حدود ۲۰ درصد گران شده، همچنین انواع ارزان‌تر برنج ایرانی تا حدود ۳۰ درصد گران شده است. سه‌شنبه گذشته هم اعلام شد که قیمت تخم‌مرغ از شانه‌ای ۸۰ هزار تومان به طور رسمی به ۱۰۰ هزار تومان و قیمت مرغ گرم از ۶۳ هزار تومان به ۷۳ هزار تومان افزایش یافته که در هر دو مورد افزایش ۲۵ و ۱۷ درصدی مشاهده می‌شود.
حالا اگر این اراده برای مقابله با تورم وجود نداشت قیمت‌ها چقدر افزایش می‌یافت. اوضاع در مورد کالاهایی مانند مسکن و بالاخص اجاره مسکن، وخیم‌تر است و تقریبا نمی‌توان رفتار قابل پیش‌بینی و منطقی در بازار مسکن مشاهده کرد. نرخ ارز هم که رییس کل بانک مرکزی در بهمن سال گذشته وعده تعدیل قیمت آن را داده و گفته بود که به حیات بازار غیررسمی پایان خواهد داد، هنوز رو به صعود است و مرکز مبادله ارز و طلا که نمونه ایرانی الگوی روسی است، دست‌کم تاکنون موفقیت قابل ذکری به دست نیاورده و با این وضعیت معلوم نیست بازار ارز و طلا به نحوی که محمدرضا فرزین وعده آن را داده بود، تحت کنترل درآید. همزمان اخباری به گوش می‌رسد مبنی بر اینکه دولت قصد دارد برای تامین نیازهای مالی خویش بخشی از میراث فرهنگی ایران را به حراج بگذارد یا بهره‌برداری برخی اماکن تاریخی را به مناقصه بگذارد.
این وضعیت در حالی مشاهده می‌شود که روی کاغذ و در زمان مقامات جمهوری اسلامی در ایران از جمله سیدابراهیم رییسی و همکاران اوضاع چندان هم نگران‌کننده نیست و خوش‌بینی زیادی به آینده وجود دارد. از نظر مقامات جمهوری اسلامی در ایران همان مشکلاتی که در اروپا و ایالات‌متحده وجود دارد در کشورمان هم وجود دارد و از این بابت نوع مشکلات اگرچه متفاوت است اما قدر مسلم، مشکلات تقریبا یکی است. معلوم نیست در حالی که زندگی در کشورهای دیگر جریان دارد و به هر حال شهروندان حتی در کشورهای بحران‌زده‌ای مانند ترکیه، زندگی عمومی خویش را می‌گذرانند چرا زندگی در ایران تا این حد دشوار و دشوارتر می‌شود. حالا نزدیک به دو سال از به روی کار آمدن دولت سیدابراهیم رییسی می‌گذرد، اما وعده‌هایی که رییسی با بیان آنها توانست نظر و اعتماد رای‌دهندگان را جلب کند محقق نشده و مانند وعده تولید سالی یک میلیون خانه مسکونی، برخی از آنها حتی چشم‌انداز تحقق نیز ندارند. به جای آن در اموری مانند گفت‌‌وگوهای هسته‌ای و پایان دادن به تحریم‌ها، اینترنت و آزادی‌های مدنی حتی اوضاع بدتر هم هست و سفره شهروندان نه فقط قوی‌تر و رنگین‌تر نشده بلکه نمی‌توان انکار کرد که این سفره نحیف‌تر و زندگی سخت‌تر شده است.
آیا حامیانی که راه رسیدن سیدابراهیم رییسی به ریاست‌جمهوری را هموار کردند، دقیقا همین اوضاع فعلی را آرزو می‌کردند.